Srpska pravoslavna crkva i vernici danas obeležavaju Svetog Savu, raškog plemića iz vladarske porodice Nemanjića koji se smatra jednom od najznačajnijih ličnosti srpske istorije i osnivačem srpske crkve kada je u Nikeji je 1219. od vizantijskog cara Teodora Laskarisa i vaseljenskog patrijarha Manojla i Haritopula izdejstvovao autokefalnost i srpsku arhiepiskopiju.
Sveti Sava se smatra i začetnikom srednjovekovne književnosti, te se praznuje i svetkuje u mnogim prosvetnim ustanovama.
Tokom života, bavio se i pisanjem, te je iza sebe ostavio dela: „Žitije Svetog Simeona“, „Karejski tipik“, „Hilandarski tipik“ i „Studenički tipik“, kao i „Zakonopravilo“.
Umro je u Trnovu 25. januara 1236. godine, na povratku sa hodočašća u Jerusalim, posle jedne diplomatske misije za bugarsku arhiepiskopiju, ali je vest o njegovoj smrti u Srbiji došla tek 27. januara te se tog dana u svim crkvama služi sveta liturgija.
U narodu je Savin kult dobio još više na značaju kada je u vreme Banatskog ustanka, 1594. godine, veliki vezir Sinan-paša naredio je da se mošti Svetog Save odnesu iz manastira Mileševe i spale u Beogradu, na Vračaru.
Knez Miloš Obrenović je 1823. godine Savindan uveo kao državno svetkovanje, a kasnije, zakonom od 13. januara 1841.godine počeo se svetkovati kao školska slava.
Posle poluvekovne zabrane, 1990. godine ponovo se obeležava kao školska slava.
Naročito revnosno Svetog Savu praznuju stočari iz raznih krajeva.