Manastir Vavedenja Presvete Bogorodice nalazi se kod sela Palja, nedaleko od granice sa Bugarskom, na 50-ak kilometara od Surdulice i oko 30-ak kilometara od Vlasine.
Ovaj manastir pripada Eparhiji Vranjskoj a vernici se okupljaju na Svetog proroka Jeremiju (14.maj), Svetog proroka Iliju (2.avgust) kada je i slava sela Palja, na Uspenije Presvete Bogorodice – Velika Gospojina (28.avgust) i Vavedenije Presvete Bogorodice (04.decembar).
Kao ktitor ovog manastira pominje se vizantijski car Roman Diogen kojem je ovo zdanje služilo kao usputna stanica ili odmorište. Smatra se da je izgrađen u IX veku (završen oko 818. god.), a u doba Nemanjića ozbiljnije obnovljen u XIII veku od strane vlastele Dejanović, koji su i upravljali ovim prostorom u to vreme. Prema nekim pričama ovo je jedan od najstarijih sačuvanih hramova u ovom delu Evrope. Predanje kaže da je građen u rano pravoslavnom stilu negde oko 2. veka o čemu svedoče temelji katakombi. Sama crkva i katakombe su pak bile podignute na mestu svetilišta pod otvorenim nebom. Ovaj podatak nije zvanično potvrđen i postoji sumnja u ispravnost te tvrdnje. Međutim, smatra se da je ovaj manastir jedna od najstarijih hrišćanskih bogomolja na ovom području i da potiče iz 4. veka. Naime, odmah po donošenju Milanskog edikta (313.godine) gradske vlasti tadašnje Serdike (današnje Sofije) prve su u svetu podržale ispovedanje hrišćanstva i podizanje bogomolja. Narod ovog kraja, prema predanju, priča da je manastir dva puta posetio i Sveti Sava, i to 1235.godine, kada je iz Carigrada išao u Bugarsku da bi tamošnjim crkvenim vlastima saopštio da je za njih od Nikejskog patrijarha izdejstvovao patrijaršiju. Drugi put bilo je to početkom 1236.godine kada je na poziv bugarskog cara Ivana Asena II krenuo u posetu Bugarskoj gde se i upokojio u tadašnjoj prestonici Veliko Trnovo.
Hram je jednobrodan, sa oltarom, dve bočne apside polukružnog oblika i pripratom. Najstariji deo crkve je pokriven kamenim pločama, a priprata i bočne apside ćeramidom. Freskopisan je, a na spoljnem zidu se nalazi drvena ploča ispisana staroslovenskim pismom. Bugarski egzarhisti su krajem XIX veka dozidali pripratu, ali su tom prilikom uništili srednjevekovne freske od neprocenjive važnosti a na novom malteru naslikali nove vrlo niskog kvaliteta. Manastir se sam izdržavao, tokom istorije bio je i muški i ženski, a monaha je u njemu bilo do Balkanskih ratova. Posle Prvog svetskog rata u njemu nije niko služio sve do 2006.god. kada je oživeo podizanjem novog konaka.
Dragan Milošević